Metody małoinwazyjne
Laryngologia

Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych (PZZP) - są grupą  przewlekłych chorób zapalnych o niejasnej etiologii. Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych (PZZP) jest stanem chorobowym zasadniczo odmiennym od zapalenia ostrego, tak pod względem etiologii, jak i charakteru zmian objawowych oraz stosowanego leczenia. Zmiany patologiczne w błonie śluzowej zatok charakteryzują się trwałą przebudową struktury tkanki i często uniemożliwiają samoistny powrót do stanu prawidłowego. Przewlekłe zapalenia zatok przynosowych należy pojmować jako grupę schorzeń charakteryzujących się występowaniem stanu zapalnego błony błony śluzowej nosa i zatok przynosowych, który utrzymuje się nieprzerwanie, przez co najmniej 12 tygodni.

Patofizjologia PZZP
Zespół objawów obejmuje zgrubienia i przerost błony śluzowej, metaplazję nabłonka, zanik gruczołów błony śluzowej, zanik rzęsek. Przewlekłemu zapaleniu zatok przynosowych towarzyszą często schorzenia współistniejące, będące efektem i reakcją na toczący się w zatokach przewlekły stan zapalny. Są to przewlekłe nieżyty krtani, oskrzeli, schorzenia alergiczne. PZZP jest często konsekwencją niedoleczonego ostrego zapalenia zatok przynosowych i dlatego powinno być rozpatrywane jako choroba przewlekła, o naturalnym fluktuacyjnym charakterze aktywności. Celem terapeutycznym jest długotrwała kontrola dolegliwości przez dostępne leczenie zarówno zachowawcze, jak i chirurgiczne.

  Leczenie PZZP

• Leczenie zachowawcze

Obecnie podstawą leczenia zachowawczego PZZP jest stosowanie glikokortykosteroidów donosowo i w niektórych przypadkach doustnie. Takie leczenie może być uzupełniane różnorodnymi środkami, włączając w to płukanie nosa roztworem soli fizjologicznej czy antybiotykoterapię. Uzyskanie sukcesu terapeutycznego w długoterminowym leczeniu zachowawczym, szczególnie w przypadku stosowania glikokortykosteroidów donosowych, jest jednak w znacznej mierze zależne od współpracy i stopnia satysfakcji pacjenta.

• Leczenie chirurgiczne

W przypadku braku poprawy po leczeniu zachowawczym możliwe jest zastosowanie leczenia chirurgicznego. Obecnie złotym standardem w postępowaniu chirurgicznym jest Endoskopowa chirurgia zatok przynosowych. Chirurgia endoskopowa zatok przynosowych (FESS) rozwinęła się na potrzeby leczenia PZZP jako metoda, której celem jest odblokowanie ujść zatok w kompleksie ujściowo-przewodowym. W świetle aktualnych badań opinia, że złotym standardem leczenia PZZP jest interwencja chirurgiczna, ustępuje przekonaniu, że podstawowym postępowaniem w przewlekłym zapaleniu zatok przynosowych jest leczenie zachowawcze, które należy stosować w pierwszej kolejności. Postępowanie chirurgiczne powinno być wdrożone dopiero u pacjentów, u których postępowanie zachowawcze nie przyniosło trwałej poprawy. Opracowano wiele metod i schematów leczenia zachowawczego). PZZP nie jest wyłącznie następstwem zablokowania ujść zatok przynosowych, ale także  zakażenia i powstającego w konsekwencji stanu zapalnego błony śluzowej. Szczególną rolę w patomechanizmie PZZP przypisuje się reakcji zapalnej błony śluzowej nosa i obecności jej mediatorów.
Celem leczenia zarówno zachowawczego jak i chirurgicznego przewlekłego zapalenia zatok przynosowych jest usunięcie lub zmniejszenie nasilenia objawów choroby i związanych z nią dolegliwości oraz poprawa jakości życia pacjentów, a także przeciwdziałanie uciążliwościom związanym z chorobą lub jej nawrotem.